we zijn eindelijk los

Hehe, eindelijk los….

Zoals ik in mijn vorige verhaal vertelde zouden wij dinsdag met sister pauline en pastor Frans praten. Helaas kon dit niet om dat de pastoor weg was. Geen idee waarheen. Maar de pastoor is net als vorig jaar erg moeilijk te bereiken. tja alles gaat hier plan plan (rustig rustig)

omdat we aankomend weekend graag paul en corrie( Nederlandse mensen die hier in de buurt een huis hebben) willen bezoeken. leek het ons een goed plan om ze nu even een bezoekje te brengen zodat we even bijkonden kletsen. Dus anne en ik gewapend met wat indonesiese woorden op papier( zodat we ons duidelijk konden maken) naar de plaatselijke taxi stand plaats. Wij van af het briefje aflezen waar we naar toe wilden. Di pabriek ikan(naar de vis fabriek , die Nederlanders wonen hiernaast). Nou eindelijk snapten ze ons, dus wij erin. Het was gelukkig niet erg warm. Het waaide lekker door, er zat namelijk helemaal geen deur in het busje haha. Maar goed we zijn inmiddels iets gewend. Na een beetje zoeken hadden we eindelijk de goede weg gevonden. Bleek deze opgebroken te zijn. We moesten dus weer terug en dan andere doorgang vinden. Dus de taxi chauffeur draaien, half over de weg door de berm(die overigens vol gaten zat) het busje schudde angst aanjagend heen en weer. Maar hij redde het op en wij dus samen met de taxi chauffeur en 4 anderen( die zaten ook in het busje geen idee waarom) op zoek naar een andere weg. Naar wat zoeken eindelijk gevonden. Helaas zat het hek op slot. Dus wij roepen, en daar kwamen twee mensen aanlopen, geen paul en corrie, dus wij in ons beste indonesies en handen en voeten taal vertellen waarvoor we kwamen. Uiteindelijk begrepen we elkaar. Wat bleek, paul en corrie zitten tot oktober in Nederland. Heel erg jammer. Want we hebben het vorig jaar ontzettend leuk gehad bij hun. Anne en ik zagen ons afkoel dag (ze hebben namelijk een zwembad) aan ons voor bij gaan. Heel jammer. Dus wij weer in het nog steeds wachtende busje. Wij uitleggen dat ze er niet waren en we nu graag terug wilden naar amurang. Maar, zo maakten ze ons duidelijk moesten we eerst de anderen afzetten. Onderweg stapten hier en daar nog mensen in en uit. Het bleek, tenminste dat is onze eigen interpetatie, een soort lijn bus te zijn. Ja weten wij veel hoe het allemaal werkt hihi. Uiteindelijk zijn we weer veilig in amurang terug gekeerd, en hebben we heel wat van de omgeving gezien. Eenmaal terug in amurang zijn we nog even op de markt geweest. Weer één groot schowspel. Iedereen ons roepen, iedereen fotos maken. Weer als vanouds.

Anne en ik komen ook steeds beter in het ritme. We hadden eerst erg veel last van het tijdsverschil. Overdag ontzettend moe, en snachts niet kunnen slapen. Vaak vielen we pas uur of 3 in slaap. Heel vervelend. Maar het wend en we zijn bijna helemaal gewend.

Woensdag hebben we dan eindelijk een gesprek gehad met sister pauline en pastor Frans gesproken. En donderdag kunnen we eindelijk los, heel fijn wan t we willen graag wat doen!!
Woensdag hebben we heel veel gekletst met de meiden, die allemaal lachend uit het raam van hun kamers hangen om met ons te kunnen praten. Allemaal vragen, are you merried? Do you have boyfriend, do you have brothers and sisters, were do you life. Allemaal heel geinterreseert in ons leven in belanda (Nederland). We zijn smiddags met een aantal meiden naar de markt geweest. Zo leuk hun ons een beetje rondleiden op de markt en helpen met het maken van contact met de kraampjes mensen. We hebben ook elastiekjes en kam gekocht zodat we vlechtjes kunnen maken in de haren van die meiden. Toen nog even naar de supermarkt. (zo fijn dat die hier is gekomen). Eenmaal terug moesten we de kinderen beloven dat we s’avonds met ze gingen dansen.

Dus zo als beloofd wij s’avonds gewapend met cd’s en fototoestelna beneden. Maar eerst wilden ze ons haar vlechten (we hadden het toch echt gedacht dat wij hun haar zouden vlechten maar dat wilden ze niet, ze vonden het veel leuker om ons haar te doen nou ja dat mag ook). Uiteindelijk hadden anne en ik elk wel 3 vlechtende meiden aan ons hoofd hangen, en de meiden ondertussen liedjes zingen. Zo ontzettend leuk, en ook beetje ontroerend als je hoort met hoeveel overgave die meiden zingen, uiteindelijk kwam dan toch de dans aan bod. Anne en ik met een kop vol vlechtjes voor de kids dansen, want ze wilden dan wel samen dansen, maar denk maar niet dat zij ook gaan dansen. Om half negen moesten ze ineens eten, hadden ze dat nog niet gedaan dan? Nee bleek zo. Dus wij even naar boven. Maar verzekerden ze ons, na het eten wel terug komen. Dus na het eten wij weer dansen. En de meiden kwamen los. Zij dansen wij dansen zo leuk de jongens lieten het een beetje afweten. Behalve Yan, de oudste jongen van het tehuis, ging helemaal los. We hebben heerlijk gelachen.

Donderdag ochtend begon het dan echt. Ik ging les geven aan de kleine kinderen op de school. Zo leuk van die kindjes van 5-7 jaar. En ze zijn allemaal zo ontzettend lief. Ik met ze tellen, en goodmoring miss en good moring mister. Zo leuk. Ik had twee groepen. En de kids reageerden zo leuk. Dit is wat ik vorig jaar al wilde, maar toen was er niet tijd voor, nu wel. Ik ga vijf ochtenen les geven aan twee klassen. Ik heb er veel zin in. Anne was ondetussen aan de slag gegaan met een andere groep om hen te coachen met het kiezen van hun vervolg studie) in de pauze werden anne en ik weer bestormd door kleine kinderen die maar niet bij ons uit de buurt wilden gaan. Wat ook heel gek was, was dat er ineens allerlei moeders stonden met bakjes rijst om hun kinderen te voeren, ja rijst gaat hier altijd door, op school, of niet op school. Na de pauze weer een groep gehad. LEUK!

Na de lessen gingen anne en ik weer terug naar het huis. Even afkoelen bij de ventilator, want het is vandaag zo ontzettend warm. Anne en ik zijn trouwens ook al echt elektriciens geworden. Het snoer van de ventilator zat namelijk met plak band aan elkaar en deed et even niet meer. Dus anne en ik de draadjes weer aanelkaar knopen, nieuw plakband erom en klaar is kees, tja het blijft toch indonesie, roeien met de riemen die je hebt. Nu ik dit op schrijf is de ventilator alweer kapot. Maar Yan (die de rol van congierge hier een beetje opzich heeft genomen hier tevens de oudste jongens van het huis) heeft em gemaakt. Beetje knippen aan de draaden, beetje los branden vast tapen en klaar. Nix nieuwe kopen hihi.

Gister(donderdag) avond viel voor het eerst dat we hier waren de stroom uit. We hebben maar heel even in et donker gezeten maat toch een aparte belevenis. Want als het hier donker is, dan is het ook echt pik donker.

Ook vrijdag weer een groep engelse les gegeven. Zo leuk ik liep binnen en iedereen juigen, en good morning miss zeggen zo leuk. Vanaf morgen(zaterdag (ja ook opzaterdag is hier school, en wij maar klagen als we 5 dagen moeten)) krijg ik er een extra groep bij. Dus drie groep met kids van 5 tot 8 jaar. Zo ontzettend leuk. Ik lach me ziek met en om die kids.

Alles gaat hier dus goed. De hitte is enorm, maar met dank aan onze “ goede” ventilator wel uit te houden.

Nou dat was het voor nu. Bedankt voor alle lieve reacties. Is heel fijn om te lezen allemaal hier aan de andere kant van de wereld.

Xxx en tot de volgende keer.