de tijd is bijna voorbij

hallo allemaal,

dit zal een van mijn laatste verhalen zijn uit indonesie. de laatste dagen in amurnag zijn aangebroken. en dan gaan we nog 3 dagen naar bunaken (een bounty eiland) en daar is geen inet.

Maandag begon de workshop reeks. ik heb een groep van 7 jongens en 9 meiden. we zijn deze gehele week bezig geweest met het instuderen van een sprookjes verhaal. waarin alle sprookje samen komen. sneeuwitje die verleifd word op aladin, bella en het beest die samen wonen met de 7 dwergen. echt super leuk. ook omdat ik een jongen zo gek heb gekregen om sneeuwwitje te spelen. dat word echt hylarisch.

maandag avond gingen dorien anbasja en ik mee naar de mis (kerkdienst) het zou maar een uurtje duren. nou prima wij gaan mee. blijkt het dat we bij een dienst zijn aangekomen waarbij ze de gehele rozen krans gaan bidden. nou geloof me naar 40 keer hetzelfde zinnetje en hetzelfde leidje hadden wij ehet wel gezien haha. en eindelijk na dik twee uur was het voorbij. mooi dachten lekker naar huis, maar nee hoor. we meosten ook nog eten. nou goed kan er ook wel bij haha. het was een heel lange maar ook wel indruk wekkende avond.

dinsdag weer workshop gegeven. en gezellig met e kids gezeten. het s zo ontzettend leuk om met die kinderen te kletsen en zo. zij willen graag nederlands leren. ik graag indonesies, dat leverd heel leuke momenten op, vooral om dat de G wel een heel moeilijke letter voor ze is.

woensdag hebben we wederom geoefend. en het neemt al steeds betere vormen aan het sprookje. ze krijgen er steeds meer plezier in, en komen zelf ook steeds vaker met leuke ingevingen.

donderdag ochtend zijn marieke, anne dorien en ik naar het strand geweest. we wilden zo graag even afkoelen. want het is hier zo gigantisch heet neit normaal. er is ook al bijna 2 weken geen regen gevallen. dus wij naar het strand. komen we daar is het eb. en konden we niet zwemmen. we konden nameljk niet hel ver het water in lopen omdat het verderom vol met zeeegels zit. echt beesten met stekels van wel 15 centimeter, nou daar wil je lever niet op staan. dus we hebben elkaar maar wat nat gespetterd en zijn toen lekker op het strand gaan liggen. ook fijn. toen we terug kwamen had ik heel erg pijn in mijn buik. dus ik gelijk weer op bed. en ben er alleen even af geweest om een uurtje de workshop te geven. maar toen ging het echt neit meer zo'n pijn. de hitte , het eten endergelijke begint zijn zijn tol te eisen. maar nu gaat het alweer hoor.

vrijdag hebben we de laatste workshop gehad. de puntjes nog even op de i en het is klaar. zondag avond hebben we de bonteavond, waarop alle kids kunnen laten zien wat ze hebben gemaakt de afgelopen weken. super leuk.

en toen kwam de zaterdag. zaterdag was een hele grote verassings dag. wij zijn namelijk met alle kinderen van het tehuis naar bunaken geweest (een prachtig mooi eiland hier in de buurt) echt super. normaal gesproken moeten de kids op zaterdag naar school. maar pastor frans (tevens het hoofd van de school) vond dit zo'n leuk idee dat alle kids van eht tehuis vrij kregen. we hadden twee bussen geregeld en drie boten en gaan met die banaan. nou de bussen die we hadden waren super lux, neit dus. de remmen piepten verschrikkelij, en als we een berg op reden maakte de motor zo'n raar geluid dat we bang waren dat hij er weer achteruit af zou rollen. maar de kids leken zich nergens druk om te maken, het zal wel normaal zijn haha. ook hingen er weer continu kids uit de beuren. ook dit is het heel normaal. gewoon met zn drieen uit de open deur hangen. tja het blijft indonesie. helaas waren de kids neit heel eg gewend om auto te rijden. de helft lag misselijk op de stoelen. een meisje zelfs kotsend. in manado aan gekomen wachten er drie boten op ons. er werden groepej verdeeld en wij de boten op. ik had gedacht dat er ook wel een aantal kids zee ziek zouden worden maar dit viel mee. we hadden een boot met van die kijk glazen zodat je onder de boot kan kijken. dus toen we op bunaken aan kwamen gingen we langzaam varen en werden die glazen dingen het water ingetakeld. zo konden de kids alle koraal en de vissen bekijken. ech super mooi. wow wow ze waren helemaal lyrisch over de onderwater wereld. vervolgens werden de vissen ook nog gevoerd en sprongen ze zo wat uit het water om het brood te pakken echt super leuk. op bunaken aan gekomen hebben we snorkel zetjes gehuurd en hebben we met de kids gezwommen. helaas kunen ze niet zwemmen en werd er van he snorkelen ook neit veel. maar steen en met snorkel op konden z toch mooi onderwater kijken. ook daar waren veel zeeegels. en iedereen liep op blote voeten. helaas washet koraal en zo te ver weg. en omdat de kids niet konden zwemmen konden we daar niet heen. maar we hebben echt een prachtige dag gehad op het strand. toen daarna hebben we gegeten. ibu jofita (de kok van het tehuis) had voor iedereen rijst klaar gemaakt en dat mee genomen. wij nederlanders zouden bakje met brood mee nemen, maar hier is eht een bakje met rijst. het houd niet op haha. nog evne leuke foto momentjes. vervolgens moesten we afscheid nemen van alfred en marieke. die bleven nog een nachtje op bunaken en gaan de volgendedag weer naar nederland. iedereen good bye zeggen. en toen weer de bood op naar manado. daar wilden de kids graag nog even in de shoppingmaal. en dit mocht. dus ook daar nog even geweest. en om half 5 gingen we dan weer richting amurang. een lange rit waar bij iedereen sliep. gebroken kwamen we weer in amurnag aan. het was een prachtige dag. maar voor iedereen ook ontzettend vermoeiend.

s' avonds zat ik nog even te kletsen emt de meiden. toen ze vroegen of ik ook een pleiste had. ja hoor. zei ik. dus lied marlen (een van de meiden) haar hand zien. ze was gevallen. en het was een heel nare wond. dus ik de betadine pakken. pleister erop klaar, dacht ik, daar kwam de volgende. ik heb in een zeeegel gestaan heb je ook een pleister voor mij. uiteindelijk heb ik een stuk of tien meiden met betadine en pleisters behandel vanwege sneetjes wondejes die ze in de zee hadden opgelopen.
die avond is neit heel laat geworden wat iedereen was moe

mijn verhalen van deze week zijn neit heel lang. vanwege drukte kon ik helaas neit alle verhalen bijhouden en er gebeurd heirzo veel dat ik niet meer weet wat precies welke dag. mijn excusses hiervoor haha.

alfred en marieke zijn zoals ik al beschreef nu weg. we hebben ook emt hen een heel leke tijd gehad, heerlijk gelachen super. ook zijn we geinterveuwd voor de promotie film van de stichting.


wat er hier steeds vaker gebeurd is dat de stroom uitvalt. we hebben deze week al meerdere avonden zonder licht gezten. het word langzaam gewoon. haha. kaarsjes erbij, heeft ook wel weer iets.


het is nu zondag. en dindag middag gaan we weg. heel erg jammer. samen emt de kids meoten we soms huilen omdat we allemaal weten wat er te wachten staat, het afscheid. dit zal wederom heel zwaar worden. ik zit hier nu 4 weken. en we hebben zoveel samen beleefd en meegemaakt. en ik merk ook echt dat d kids heel veel aan ons hebben en wij aan hen. er gaat zo'n wederzeijdse leifde vanuit enit de beschrijven, heel puur.
dnsdag zal een heel moeilijke dag worden.



nou lieve mensen. misschien typ ik voor dat we naar bunaken gaan nog even een verhaaltje. en anders tot in nederland. het begint nu echt dicht bij te komen.

heel veel liefs