amurang here we are agian

Terug van weggeweest!!

Na een jaar van missen, mooie herinneringen en vele nieuwe plannen zijn we nu dan eindelijk weer in Amurang aan gekomen. Na een lange, saaie, grappige, vermoeiende reis zijn van zaterdag middag 13.00 (lokale tijd) op het vliegveld van manado aangekomen. Ja jullie lezen het goed, Anne en ik hebben onze weg in de vliegvelden, inchecken en goede Gates vinden gevonden. We waren er zelf ook best trots op. Toen we in Manado aankwamen waren alle mensen van de douane van een mondkapje voorzien, ik schrok wel een beetje. Maar dit bleek uit voorzorg maatregelen te zijn vanwege de mexicaanse griep. Verder hebben we niemand met mondkapje kunnen spotten, dus het zal mee vallen. Toen we eindelijk alle stempels in ons paspoort hadden gekregen was het tijd om de koffer op te halen. Het is een wonder alle beide koffer waren aanwezig, heel fijn. Toen we vervolgens verder liepen zagen we sister pauline samen met onze vriend max staan. Ook waren er twee kinderen mee gekomen om ons op te halen! Echt super zo mooi, we waren weer terug een super gevoel. Eerst hebben we ergens wat gegeten, gingen we naar de supermarkt en toen eindelijk naar amurang.

Na een lange rit van 2en een half uur waren we er eindelijk. De wegen zijn onderweg trouwens opgeknapt. Hoe verder we de tropen in gingen hoe slechter ze werden, maar ik moet zeggen het is opgeknapt. Tijdens de auto rit hebben we een beetje bijgepraat met sister pauline, probeerden we in ons beste mengelmoes van handen en voeten taal, ons indonesies en engels met de kids te praten. En eindelijk reden we amurang binnen YES!!. Ook amurang is opgeknapt. En heeft nu zelfs een supermarkt. Ja ook indonesie maakt grote vorderingen mee. Leuk man! Bij het tehuis aan gekomen werd we verwelkomd door een 20 tal kids. De rest was nog bij hun ouders of familie voor de vakantie en komen dit weekend weer terug. ANNE! WIETSKE! Klok het luidkeels, en we wisten allebij: het is goed om terug te zijn. Ook merkte we tijdens de autorit dat de cultuurshock dit jaar klein is. Waar we vorig jaar onze ogen uitkeken voor alles wat vreemd voor ons was, was het nu herkenning. We weten nu wat we kunnen verwachten. En dat geeft rust. Ook toen we weer in ‘onze’ kamers kwamen voelde het alsof we nooit weg zijn geweest. Zo fijn. Wat iets minder fijn is is dat het tehuis nu in het bezit is van 8 heel erg hard blaffende honden(niet mijn lievelings dieren.)

Zatedag avond zijn we vroeg gaan slapen, we hadden door het tijdsverschil een nacht over geslagen en waren beide erg moe. Door dit zelfde tijd verschil lag ik snachts om 2 uur alweer wakker. Wonder boven wonder viel ik om 5 uur weer in slaap. Om half 8 werd ik wakker gezongen door de kerk. (ja ze zijn hier er vroeg bij) zondag hebben anne en ik een beetje door amurang gelopen, ja een beetje want het is nog steeds heel warm, de hitte moeten we nog erg aan wennen, we worden er suf van en ook hoofdpijn kijkt al ff om de hoek, maar goed dat zal allemaal wel wennen. Sister pauline had lekker brood voor ons gekocht, dus lekker ontbeten. Verder hebben we vandaag beetje geacclimatiseerd, boekje gelezen en gesweet haha.

gister had sister pauline een bid boekje naast ons bord gelegt en gingen we , sister pauline, anne en ik, samen in het indonesis bidden, best lastig een tekst oplezen die je niet kunt lezen en niet begrijpt. Maar wel een mooi moment. Zondag avond konden anne en ik met geen mogelijkheid slapen. We hoorden allerlei enge geleuiden, alsof er iemand over ons balkon liep en aan de deuren rammelde. Ik moet zeggen dat ik best een beetje bang was. Gelukkig heb ik toch later nog lekker kunnen slapen.

Vandaag hebben we drinken enzo gekocht want het water is met deze hitte niet aan te slepen. De mensne op straat reageren weer als vanouds en we krijgen dan ook van alles te horen, maar helaas begrijpen we er neits van. Ze lachen er vriendelijk bij dus zal wel goed zijn. Were you from, hello mister(het woord miss kennen ze hier niet volgens mij, en what is your name. Verder komt de engelse taal van de amurangers niet echt maar goed het is leuk dat ze het proberen.

Vanmiddag hebben we met twee jongens uit het tehuis, adri en celsius de nieuwe plaaselijke supermarkt bestormd en hebben we voor 1.250.000 euro haha ik bedoel natuurlijk roepie schriften gekocht voor de kids. De twee jongens keken hun ogen uit toen wij de stappel geld flappen ala dagobert duck uit de tas haalden. Het is ook heel veel geld voor indonesiese begrippen. De schriften hebben de kids nodig op schoolVoor school. Ze waren er zo blij mee thank you miss thank you thank you. Heel mooi. Wederom een bevestiging, het is goed dat we terug zijn. Vanmiddag was er bijv. een meisje dat ik vorig jaarf in mijn groepje had, en zij kwam net terug van vakantie. Ze zei hello wietske en ik hallo hannah en ze zei ooohh you remember me wow. Zo leuk, natuurlijk ben ik je niet vergeten. Maar zo natuurlijk het zoiets niet in de levens van al deze kinderen. Het gaat me nog steeds aan het hard als ik zie wat al deze kinderen hebben meoten mee maken en wat hier de sporen van zijn. Geloof me, geluk is niet vanzelfsprekend.

Morgen (dinsdag) gaan we met sister pauline en pastor Frans praten over wat we allemaal gaan doen. We hebben allerlei leuke plannen. Zo gaat Anne de oudere kinderen coachen in het schrijven van school plans. En ga ik de jongste kinderen van de school engelse les geven. Ook gaan we bezig met drama workshops met de kids uit het tehuis. Kort om heel veel te doen de komende twee weken. Over twee weken komen gerard anbasja en dorien en dan gaan we met zn vijfen aan de slag met creaworkshops. Door het feit dat zowel de kids als sister pauline en pastor Frans ons zo leuk hebben ontvangen weet ik zeker dat het helemaal goed komt. Deze 5 weken worden super!!!

Ik hoop snel weer te schrijven.

Heel veel liefs van af de andere kant van de wereld (klinkt ver weg he!) xxx


ps ik zou foto er op zetten maar de internet snelheid laat op zich wachten dus dat lukt helaas niet, hopelijk volgende keer beter.