Indonesia

Indonesia….. I’ll be back..
Dat was wat ik 3 jaar geleden zei toen ik na 5 heerlijke weken in het tehuis in Amurang weer het vliegtuig in stapte…. Helaas is het er niet eerder van gekomen… maar nu 3 jaar later zet ik op 2 mei eindelijk weer voet in mijn geliefde Indo.
Voor de mensen die iets minder goed geïnformeerd zijn, In de zomer van 2008 en 2009 heb ik in een tehuis gewerkt op het eiland Sulawesi. Dit tehuis is gebouwd door de stichting kinderen van Amurang uit leeuwarden. Kijk op www.amurang.nl voor meer informatie over deze geweldige stichting.

De eerste dagen ben ik in Denpasar (bali) geweest. Daar heb ik een aantal oud bekenden gebeld… om hen te vertellen dat ik er weer was, en hen graag wilde ontmoeten.
De reacties waren hart verwarmend.

Aller eerst ben ik naar Flores (1 van de eilanden) gevlogen, met schiet gebedjes ben ik het vliegtuig in gestapt. Het zag er dan allemaal degelijk uit… maar je hoort wel eens rare verhalen over binnenlandse vluchten. Het verliep gelukkig allemaal zonder problemen. Op Flores moest ik echter nog een paar uur in een lokale bus door de bergen hobbelen…
Dit was een avontuur op zich. Flores is na mijns inziens een erg arm eiland. Ik zag dan ook geregeld “huisjes” gemaakt van bamboe stokken en afdek zeil, mensen die in de rivier de was doen, en douchen onder een bamboe pijp waar vanuit de bergen water uit stroomt. Kleine kinderen met emmers water op hun hoofd. Erg indrukwekkend om te zien!!
Vervolgens kwam ik aan in Ruteng. Daar woont Sister Pauline nu. Sister Pauline runde toentertijd met hart en ziel het tehuis in Amurang. Zij is voor mij dan ook een moeder Teresa. Het was geweldig om haar weer te zien. We zijn de volgende dag (wederom uren lang in een hobbelende lokale bus) samen naar haar ouders gegaan in Ende. Dat was een erg leuke ontmoeting. We hebben daar nog kelimutu bezocht. Hier zijn 3 meren, en deze lijken in de bergen te zijn uitgehakt. Deze meren veranderen eens in de zoveel tijd van kleur. Heel apart! In Ende heb ik ook een aantal meiden weer ontmoet die toentertijd in Amurang woonden. Al lachend renden ze op me af. Je bent weer terug, je bent weer terug!! Wat een heerlijk weerzien.
Nadat we weer in Ruteng terug waren, was het wederom tijd voor afscheid (in afscheid nemen ben ik inmiddels echt een professional).
Met weer een lokale bus hobbelde ik door de bergen. Onderweg stopten er geregeld brommers uit de andere richting om iets tegen de chauffeur te zeggen, ik vroeg me al wat er aan de hand kon zijn, en ja hoor, even later stonden we met tien tallen andere auto’s en bussen stil… door de hevige regenval van de afgelopen dagen was er modder uit de bergen gaan schuiven en stromen… en vervolgens op de weg terecht gekomen. Het is op die momenten erg vervelend dat er helemaal niemand om je heen Engels kan… of te wel, ik had geen idee of we hier vandaag nog weg konden komen. Dit moest echter wel, want de volgende dag had ik weer een vlucht.
Vanuit de auto voor mij hoorde ik ineens Engels praten. Dus ik er heen. Daar zaten een aantal Canadese meiden. En samen hebben we besloten om naar de andere kant van de modder poel te lopen. En daar ander vervoer te zoeken. Toen ik mijn hand bagage uit de bus had gehaald, en mijn backpack wilde pakken, besloot de bus chauffeur ineens om richting de modder te rijden. Dus ik snel glibberend achter de bus aan waar nog steeds mijn backpack in zat…. En je raad et al, het was zo glad dus Wietske ligt even later met de helft van haar bezittingen in de modder…. Dit was volgens de locals ontzettend grappig, maar niemand nam de moeite om me overeind te helpen. Uiteindelijk heb ik al glibberend mijn backpack uit de bus kunnen pakken, en samen met die Canadese meiden een andere auto kunnen vinden. De rest van de rit is zonder problemen verlopen.

Op 12 mei had ik een dag vol vluchten voor de boeg, om vervolgens s’avonds laat in Manado aan te komen. Ik ben een paar dagen in Tondano geweest om pastor Yanto op te zoeken. Hij was jaren lang pastoor in Amurang, en is een aantal jaren geleden over geplaatst naar Tondano. Pastor Yanto is een geweldige goedlachse man. En ik heb dan ook genoten van de dagen daar. Hij nam me overal mee naar toe. Zo zat ik elke avond bij iemand anders thuis. Pastor Yanto verzorgde daar een mis, en vervolgens moest er natuurlijk volop gegeten worden. Ook ben ik mee geweest na een inzegening van een winkel. Ook weer zo’n spektakel. De dagen in Tondano waren echt super.

Op 17 mei is het zover. Eindelijk na 3 jaar rijd ik Amurang weer binnen…
Het tehuis is groter dan ik me herinnerde. En met open armen wordt ik door Ibu Jofita (de kok) ontvangen. Even later komen ook de nieuwe sisters thuis. En s’avonds val ik in slaap in mijn oude vertrouwde slaapkamertje!!
De volgende dag breng ik een bezoek aan de school. Wat een veranderingen, met hulp van stichting kinderen van amurang is er een geheel nieuwe basisschool gebouwd, en deze had ik nog niet gezien.
Ook ontmoet ik Max weer, hij was toentertijd onze chauffeur. Hee Wietske roept hij al over het plein, hij was mij duidelijk nog niet vergeten!! Ook zijn vrouw Ola begroet me hartelijk. En ik hoor dat ze een kindje hebben geadopteerd van een familie lid. Wij waren altijd al verwonderd waarom dit katholieke koppel geen kinderen had. En dit is dan natuurlijk geweldig nieuws!!
Samen met Max heb ik nog bij een huis van een bekende van de stichting een pakketje opgehaald. Egbert, de eigenaar van de supermarkt in Echtenerbrug heeft namelijk mij een tijdje geleden allemaal handpoppen auto’s en pennen cadeau gedaan, zodat ik dit aan de kids in Amurang kon geven. Mijn mem heeft dit hele pakket opgestuurd. En de kinderen van de peuterspeel zaal en groep 1 en 2 van de basisschool namen dit met een grote glimlach in ontvangst. Super om die blije gezichtjes te zien!!

Op zaterdag wordt in uitgenodigd op de school om te lunchen met de lagere school kinderen en hun ouders. En daar zit ik dan tussen kinderen die ik 3 jaar geleden Engelse les heb gegeven. Super leuk natuurlijk. Na de lunch is het natuurlijk tijd voor foto’s…
Op zaterdag middag vraag ik de kids in het tehuis wat ze leuk zouden vinden om te gaan doen… DANSEN… werd er vol mondig geroepen. Dus ik naar de winkel om een kabel te kopen om mij ipod aan de radio te kunnen koppelen. En s’avonds wordt er vol op gedanst. Geweldig om die kids zo’n plezier te zien hebben. Want ik zeg dan wel kids, maar eigenlijk zijn het jongeren van een jaar of 15. En ja ook ik vond het toendertijd geweldig om naar een disco te gaan….. (naja ik ben er nu ook nog niet vies van)
Op zondag wordt ik wakker en ik ben niet fit, toch ga ik mee na de kerk dienst. Was net als 3 jaar geleden mooi om mee te maken. Na de kerk dienst kruip ik weer op bed, en daar ben ik eigenlijk de komende 3 dagen niet vanaf geweest. Na 3 jaar eindelijk in Amurang, en Wiets ligt met koorts en al wat niet meer op bed. Ik baal hier ontzettend van, want had zo graag veel meer willen doen. Mijn bloed is nog getest op malaria en dengue virus, maar dit was gelukkig niet het geval.

Op donderdag 24 mei besluit ik toch om naar Java te vliegen. Ik kom aan in Jogyakarta, en heb daar voor de komende dagen een (ja heel decadent) privé chauffeur geboekt. Op Java had ik namelijk een speciale missie. Mijn Pake is van 1948 tot 1950 hier soldaat geweest. En ik wil heel graag op zoek naar zijn Militaire Roots in Indo. De dag dat we vertrekken ben ik gelukkig weer beter, en vol goede moed gaan we dan. We komen aan in Semarang. Dit is de plaats waar Pake toentertijd is binnen gekomen. Op naar de Nederlandse militaire begraaf plaats. Mijn pake is op 17 april 1949 in een hinderlaag terecht gekomen. Een kameraad van hem is toen om het leven gekomen. En dat graf, en graven van andere militairen uit m’n pakes bataljon heb ik bezocht. Ontzettend indruk wekkend om 63 jaar later daar te staan waar mijn pake zijn vriend heeft moeten begraven. Mijn Pake is zelf ook niet heelhuids uit deze hinderlaag gekomen. Hij is toen neergeschoten en kwam met een longschot in het st Elizabeth Ziekenhuis in Semarang terecht. Ook daar ben ik geweest. Het oude deel van het ziekenhuis stond er nog steeds. Ik vroeg of ze ook nog patiënt gegevens hadden van die tijd… maar toen werd mij even raar aangekeken.. domme vraag ook…. Ook ben ik in de kerk van het ziekenhuis geweest. Deze stond er toentertijd ook al. Dus het kan niet missen dat mijn Pake daar is geweest. Wederom een bijzondere ervaring.
Vervolgens zijn we door gereden naar Pekalongan. Daar heb ik geslapen, en de volgende dag zijn we op bezoek geweest bij het militaire kantoor, in de hoop daar meer informatie te vinden over de Nederlandse militairen in die tijd. Zit je daar in een kantoortje tussen allemaal militairen met pistolen, en iedereen spreek een taal waar je meer dan de helft niet van begrijpt. Maar het werd me al snel duidelijk dat ze mij niet verder konden helpen.
Dus op naar Paninggaran. Daar heeft mijn pake de meeste tijd gewoond. En daar rij ik dan op precies dezelfde weg waar mijn pake 63 jaar 1 maand en 11 dagen geleden is neergeschoten. Hij was even oud als ik nu ben. En ik rij hier met een prive chauffeur, telefoon en m’n camera. Hij had die luxe niet, en hij kon niet s’avonds even met het thuisfront skypen om de dag door te nemen. Het waren ongetwijfeld heel zware tijden voor een boerezoon die letterlijk onder de koeien vandaan is geplukt met de woorden: Jij gaat 6 weken op training, en dan wordt jij soldaat in Indonesië (of Nederlands Indie zoals dat toentertijd werd genoemd) Ik besef het me meer en meer als we door de afgelegen bergen en rijstvelden rijden.

In Paninggaran brengen we wederom een bezoek aan het militaire kantoor. Ook daar weten ze van niks. Ik vraag dus of ze niet één oft andere oude man van stal kunnen plukken… die moet toch wel weten waar mijn pake, of inieder geval de Nederlandse militairen hebben gewoond. Dus één van die militairen op een brommertje, even later komt ie weer terug, met een man die nooit een keer oud genoeg is om in 1949 te hebben geleefd. Maar deze man weet veel van het dorp wordt mij verteld. Dus hij neemt me mee. En even later sta ik in een straatje. Aan de linkerkant wordt mij verteld, stond het huis, de karzerne of hoe je het maar noemt. Van de Nederlandse militairen. En aan de rechterkant was het voetbal veld. Daar sta ik dan…. Meer dan een halve eeuw later. Op de plek die mijn pakes leven voor goed heeft veranderd. Wat ontzettend bijzonder!!
Dit was toch wel een heel bijzondere trip in mijn reis. Ik ben na het lezen van dagboeken, bekijken van oude foto’s en in nederland een bezoek aan een oude leger kameraad van mij pake er dan toch in geslaagd om daar te zijn waar hij zoveel heeft meegemaakt!! INDRUKWEKKEND is het woord dat ik hier op ga plakken!!

Op de weg terug naar Yogya zijn we nog naar een tempel geweest. Dit bleek na een latere blik in het foto boek de zelfde tempel te zijn waar mijn pake ook is geweest.
En ook heb ik nog 1 van de meiden ontmoet die ik van Amurang kende.

Na deze indruk wekkende en soms ook emotionele weken in Indonesië had ik nog een weekje chillen op bali. Heerlijk hier.Ik ben een beetje aan het shoppen en ik speel de hele dag een beetje met een bodyboard in de golven. En dat is mooi… als je een golf op het juiste moment te pakken hebt glij je zo snel over et water dat ik soms mijn bikini broekje moet vast houden haha…

Morgen is het indo avontuur alweer voorbij en vlieg ik weer terug naar Australie.
De tijd vliegt nu zo snel voorbij!! Over 6 weken zit ik alweer op et Friese platteland!!

Wederom bedankt voor het lezen (als je het al op hebt kunnen brengen om alles te lezen, want ben soms wat lang van stof hahaha) En ik vind het super om reacties te lezen!! Hint hint :)

Dikke dikke tut.